Rozdział 31

- I jak wam się pracuje?- Spytał nasz szef, kiedy miałyśmy chwilę przerwy, gdyż nie było klientów.

- Jest świetnie, niekiedy ciężko, ale dajemy radę- Odpowiedziała za nas Amy, po czym upiła łyka soku pomarańczowego.

- Bardzo się cieszę. Mówiłem, że dostajecie tygodniówki, tak?

- Tak, wspominał pan.

- Ej, jaki pan? Nie jestem jeszcze taki stary. Mówcie mi proszę po imieniu.

- Okay… Lance- Zaoponowałam z uśmiechem niepewnie wymawiając jego imię. Praca była idealna i z szefem miałyśmy dobre stosunki, mimo, że robiłyśmy tu dopiero drugi dzień. Tygodniówki jak najbardziej mi odpowiadały.

Przerwa dobiegła końca i trzeba było znowu wracać, jednak zrobiłam to z przyjemnością.

Po pracy powiedziałam Amy, że jadę do Zayna. Wszyscy dzisiaj zostawiamy ją samą, gdyż musimy obgadać sprawę urodzin.

- Dzień dobry, jest Zayn?- Spytałam, gdy po zapukaniu otworzyła mi jego mama.

- Cześć Shanel, jest w swoim pokoju. Zapraszam- Z uśmiechem wpuściła mnie do środka krzycząc przy okazji, że przyszłam. Obok schodów zobaczyłam pana Malika, który bardzo dokładnie mnie ilustrował. Ubrany był w czarny sweter i ciemne jeansy, również ciemny brunet z brązowymi oczami. Zayn był do niego bardzo podobny.

- My się chyba nie znamy- Oznajmił podchodząc bliżej.

- Yyy… Dzień dobry. Jestem Shanel.

- Shanel, słyszałem o Tobie- Powiedział, jednak wcale się nie uśmiechnął. Na szczęście uratował mnie mój chłopak zbiegając na dół.

- Shanel, chodź. Wszyscy już są- Odparł biorąc mnie za rękę. Jego ojciec dziwnie się na nas popatrzył, a następnie przeszedł do salonu. Nie wiem, o co mu chodziło… Ruszyliśmy schodami na górę i weszliśmy do drzwi na samym końcu. W środku ciemno niebieskiego pokoju zastałam już wszystkich z wyjątkiem Amy. Usiadłam obok Danielle i Liama, którzy siedzieli na kanapie, a Zayn na fotelu.

- Dobra, to, co robimy z jej urodzinami? Jak to planujemy?- Spytał Harry od razu.

- Zróbmy wielką bibę- Zaproponował Lukas i od razu Josh się z nim zgodził.

- Ona nie chciała dużej imprezy.

- Każdy chce wielką imprezę! To jej osiemnastka, dlatego musi być wystrzałowa- Powiedział Josh. Większość była za pomysłem chłopaków. Właściwie to tylko Eleanor i Danielle były przeciwne wraz ze mną. Niestety zostałyśmy przegłosowane.

- Dobra cwaniaki, gdzie to niby zrobimy? W klubie? Domu? Jak tak, to na pewno nie u nas. Ja nie mam zamiaru potem tego sprzątać- Oznajmiłam.

- Możemy zrobić domówkę u mnie w domu. Mama akurat jedzie do dziadków i wróci dopiero następnego dnia wieczorem.

- No to miejsce mamy, teraz trzeba jeszcze wszystko przygotować i prezent! Nie mam żadnego pomysłu- Mówił Louis.

- My też nie- Dopowiadaliśmy sobie. Nagle Zayn wstał i wziął do ręki laptopa.

- Ostatnio jak przeglądałem neta znalazłem fajne opcje na prezent dla osiemnastolatki. Można coś wybrać.

- Ale żeby było coś z powagą. Amy zawsze chciała mieć na przykład obraz z naszymi zdjęciami, wspomnieniami.- Powiedziałam, kiedy Zayn załadował stronę. Wyświetliło się naprawdę dużo gadżetów, ale na jednym się wszyscy zatrzymaliśmy.

- To jest to!- Krzyknęłam automatycznie.

- Cyfrowa rama LCD- Przeczytał Liam.

-Jestem przekonana, że będzie zachwycona.

- Pisze, że może pomieścić mnóstwo zdjęć i samo się będzie przełączać. Może też odtwarzać filmy z dźwiękiem- Przeczytała Eleonor.

- Złożymy się wszyscy i się uzbiera.

- Czyli mam zamawiać?- Spytał Zayn klikając na urządzenie.

- No pewnie, że tak.

- W porządku- Odparł i zaczął coś klikać.

- Dobra, prezent mamy. Jutro będziecie w knajpie do 16.

- No tak.

- El i Dan dojadą do was i pójdziecie do centrum handlowego. Tak o 18 możecie wracać.

- Ej, tylko pamiętajcie, że my idziemy następnego dnia do pracy. Nie może być duża impreza.

- Dobra, my się wszystkich zajmiemy- Uśmiechnął się Louis, choć bałam się ich zamiarów. Coś czułam, że zostawienie im tego wszystkiego na głowie będzie złym pomysłem.

- Mamy dać im zorganizować to wszystko?- Spytała Danielle z odrobiną zwątpienia.

- Coś tego nie widzę- Dopowiedziała Eleonor. Zgadzałam się z nimi całkowicie, ale żeby Amy nie miała żadnych podejrzeń musiałyśmy im zaufać.  

- Niech będzie, ale proszę postarajcie się, chociaż trochę z dekoracjami. My kupimy tort.- Powiedziałam.

- Ej, trochę wiary- Rzekł Zayn siadając obok mnie na kanapie równocześnie kładąc mi rękę na udzie. Zauważyłam jak Lukas na nas krzywo, a jednocześnie smutno spojrzał, po czym wstał i zerknął w stronę okna. Przecież wszystko już sobie wyjaśniliśmy, sam powiedział, że nic do mnie nie czuje, więc, o co się tak spina?

- Kiedy będzie ta rama?- Zapytał po chwili.

- Pisało, że dowóz jest natychmiastowy i do wieczora powinna być.

- Nie wierzę, że planujemy wszystko na ostatnią chwilę, przecież to już jutro!

- Damy radę. Podrzucę ci prezent do domu i wpakujesz tam zdjęcia- Odparł Zayn. Mam nadzieję, że wszystko wypali. Zabraliśmy się za to za późno i obyśmy ze wszystkim zdążyli.

Po naszym „zebraniu” poszłam razem z Danielle i Eleanor zamówić tort. Był robiony na zamówienie, więc poprosiłyśmy, aby był cały czekoladowy z posypką, a na samym środku stał ogromy banan przybrany w kształt penisa + do tego jądra z pokrojonej kiwi. Banan oblany będzie również czekoladą. Oczywiście napis również będzie wokół tego namalowany lukrem. Kobiety dziwnie na nas patrzyły, kiedy go opisywałyśmy, jednak powiedziałyśmy, że to na osiemnastkę przyjaciółki i od razu się uśmiechnęły. Nie mogę się doczekać, aż go ujrzę, niestety chłopcy po niego przyjdą i zobaczymy wszystko dopiero razem z Amy.

***

- Josh, no rusz się!- Mówiłam pół szeptem w trybie rozkazującym. Szliśmy razem z chłopakami obudzić śpiącą Amy. Mieliśmy przygotowane dla niej cztery babeczki ze świeczkami, gdyż tort będzie miała później, choć sama jeszcze tego nie wie.

- Idę- Szepnął wychodząc ze swojego pokoju. Po cichu otworzyliśmy drzwi do pokoju dziewczyny i podeszliśmy do łóżka zaczynając śpiewać urodzinową piosenkę. Brunetka otworzyła leniwie oczy obracając się ku nam. Przetarła je i z uśmiechem na nas popatrzyła. Kiedy skończyliśmy przeniosła się do pozycji siedzącej, a my podaliśmy jej babeczki.

- Pomyśl życzenie- Zaoponował Lukas. Ta zamknęła oczy i zdmuchnęła wszystkie świeczki.

Zaczęliśmy bić brawa i wiwatować.

- Nie musieliście. Dziękuje- Z uśmiechem podała nam babeczki, które od razu skonsumowałyśmy.

- Nie ma sprawy. To teraz wy się idźcie ubrać do pracy, a my spać- Rzekł Josh. Złożył jeszcze krótkie życzenia, po czym oby dwóch już nie było w pokoju.

- Dzięki, babeczki przepyszne- Zaoponowała.

-Spoko, okay. Idź się ubrać i tak dalej, bo masz pół godziny do autobusu- Zaśmiałam się, a ta wywaliła na mnie oczy.

- Że co?

- No tak. Czekam na dole- Odparłam i wyszłam z pokoju. Schodząc na dół zadzwoniłam do Zayna, który dopiero za drugim razem odebrał.

- Halo?- Spytał zachrypniętym głosem.

- Obudziłam cię?- Uśmiechnęłam się do siebie siadając na kanapie.

- Skądże znowu, biegałem właśnie- Powiedział z sarkazmem.

- Przepraszam. Pamiętajcie, że tort macie odebrać o 16.30. Na pewno ze wszystkim zdążycie? Może El albo Danielle by wam pomogła?

- Kochanie, poradzimy sobie. Nie martw się tak.

- Pamiętaj, że my jutro do pracy idziemy, więc impreza nie może być wielka.

- A no właśnie. Załatwiłem wszystko z Lancem. Jutro przychodzicie dopiero na 16 z tym, że robicie do 21. Może być?

- Ale jak to?

- No tak. Powiedziałem, jaka jest okazja i tak dalej i zgodził się byście przyszły na drugą zmianę. To chyba lepsze wyjście, co nie?

- No tak. Dziękuje Zayn.

- Podziękujesz jak się spotkamy- Powiedział zapewne się uśmiechając.

- Taa, pewnie. Dobra, tyle tylko chciałam, więc możesz dalej spać. Pamiętajcie, że o 18 będziemy u Harrego.

-Okay. To dobranoc.

- Dobranoc- Zaśmiałam się do telefonu, po czym się wyłączyłam. Niezły pomysł z tą drugą zmianą, cieszę się, że nasz szef to kumpel Zayna i chłopak jego siostry. Nie powinnyśmy w sumie tego wykorzystywać, ale już za późno.

Po pracy razem z Amy czekałyśmy pod budynkiem na Eleanor i Danielle, które zaplanowały wycieczkę do Manchesteru pozwiedzać różne miejsca. Cieszyłam się, gdyż jest blisko miejscowości Harrego i będziemy mogły zobaczyć przeróżne miejsca. Po paru minutach czekania zjawiły się w niesamowitym wozie. Nie wiedziałam, co to za marka, ale był bez dachu i to w nim było najlepsze. Przejechałam palcem po czerwonej karoserii zachwycając się cackiem.

- Wow, co to za maszyna?- Spytała zaciekawiona, Amy wsiadając na tył. Ja również to uczyniłam.

-  Chevrolet Camaro SS. Niezły co, nie?

- Niesamowity.

- Tak w ogóle to wszystkiego naj osiemnastolatko, możesz już legalnie kupić piwo. Tu nie trzeba mieć dowodu- Rzekła Eleonor obracając się do tyłu, kiedy Danielle ruszyła.

- Hahah, masz rację.

- Dobra, mamy kilka miejsc do zwiedzenia, więc w drogę- Starsza brunetka dodała nieco gazu. Na dworze było nadzwyczajnie ciepło, słońce powoli już chowało się za chmurami i widać było przepiękny jego zachód. Jadąc rozmawiałyśmy o wszystkim i niczym, słuchałyśmy piosenek z radia. Natrafiłyśmy nawet na utwór Justina „Boyfriend” i wszystkie z wyjątkiem Amy śpiewałyśmy piosenkę. Ta tylko śmiesznie ruszała głową na boki klaskając w ręce. W Manchesterze odwiedziłyśmy galerie handlowe, gdzie pozwoliłyśmy sobie wydać trochę pieniędzy. Znaczy się to Danielle nam stawiała, mimo iż nie chciałyśmy ta nam powybierała ubrania i bez większego namysłu wzięła wszystko do kasy. Zwiedziłyśmy Chińską dzielnicę, gdzie były róże bazarki z kolczykami, bransoletkami i innymi drobiazgami. Bawiłyśmy się niesamowicie jednak dochodziła 18 i trzeba było wracać. Zaczęłyśmy wtaczać powoli nasz plan.

- O, Harry pyta czy nie przyjdziemy do niego na grilla- Powiedziałam niby odczytując

SMS-a.

- Do Ciebie napisał?

- No tak, to idziemy?- Spytałam. Widziałam na jej twarzy cień smutku.

- O co chodzi?

- No, jest moim chłopakiem i powinien mi, chociaż życzenia złożyć. Myślałam też, że wieczór spędzimy sami, a tym czasem on wszystkich na grilla zaprasza… - Powiedziała wchodząc do samochodu. Była zła i zupełnie nie spodziewała się niespodzianki i o to nam głównie chodziło.

- Nie przejmuj się. Wiesz, jacy są faceci…

- Ale wczoraj rozmawialiśmy o tym. Nie wierzę, że zapomniał.

- Może nie zapomniał tylko chce ci złożyć życzenia osobiście- Odparła Eleonor.

- Może…- Amy była przybita… Bardzo chciałam powiedzieć jej o tym, że czeka na nią w domu coś niesamowitego, znaczy się mam nadzieję, że to będzie niesamowite i chłopcy sobie poradzili. Jechałyśmy praktycznie w ciszy słuchając jedynie piosenek z radia. Wjechaliśmy ulicę, która miała po obu stronach trawę, drzewa i różne krzaki. Można było rzec wieś…

Minęliśmy tabliczkę z napisem „Witamy w Knutsford”. A pod nią  kolejna ”8 mil- Holmes Chapel”.

- Ile to osiem mil?- Spytałam.

- Jakieś dwadzieścia minut jazdy jeszcze. Droga jest prosta, dojedziemy tam szybko- Oznajmiła Danielle, jednak po chwili coś usłyszeliśmy z maski. Nie zdążyłam nawet spytać, co to było, gdyż samochód powoli zwalniał, aż w końcu się zatrzymał.

- No nie wierzę, nie teraz.- Eleonor wysiadła z samochodu, zaraz po niej Danielle oraz my.

Kiedy otworzyły maskę z silnika zaczął lecieć dym.

- Co to jest?- Spytałam odganiając dym.

- Nie wiem.- Powiedziała starając się coś zobaczyć.

- Masz uszkodzony silnik. Zerwał ci się pasek narządu. Widzisz?- Eleonor pokazała dziewczynie coś przy silniku. Wszystkie zdziwione na nią popatrzyłyśmy.

- No, co? Mój wujek jest mechanikiem i kiedyś pomagałam mu w zakładzie.

- I co teraz?

- Kicha. Tłoki cały czas uderzały w otwarte zawory dolotowe albo też wydechowe i tym właśnie sposobem ty zepsułaś sobie samochód, a my nie mamy jak dojechać na grilla- Odpowiedziała zamykając maskę. No świetnie, jeszcze tego brakowało.

- Nie wierzę… Może po kogoś zadzwońmy?

- Nie ma zasięgu- Odpowiedziała mi Amy. Byłyśmy na centralnym zadupiu, droga kamienista i wszędzie pełno zieleni... Po paru minutach zastanawiania się nad swoim losem, z daleka zauważyłam czarnego Vana jadącego akurat w naszą stronę. Chciałam go jakoś zatrzymać, ale jakoś tak się bałam, jednak ten zatrzymał się kilka metrów od nas. Szyby były przyciemnione, więc nie widziałam, kto siedzi za kierownicą. Moje pierwsze myśli: A jeśli nam coś zrobi? Cztery dziewczyny na środku pustkowia… Coś źle to widzę.

*** Nie zabijecie mnie, prawda? Wiem, że miałam dodać rozdział wczoraj, ale kompletnie wyleciało mi to z głowy. Nie gniewacie się na mnie, co? Mam nadzieję. Notka będzie krótka, gdyż dochodzi północ, a ja mam jutro na 8;( Ehh... Jeszcze Dwa niemieckie na początek. Masakra. Cieszę się, że zostałyście ze mną. W każdej notce będę wam za to dziękować. Opowiadanie ma 45, czterdzieści coś rozdziałów. Nie wiem dokładnie. Więc, za niedługo nadejdzie koniec... 

Okay, lecę;**

Dobranoc;**